Czym jest ambicja? Ambicja z łacińskiego ambitio, to żądza sławy, czci, uznania, ale w pozytywnym aspekcie. Staranie się, szlachetna duma, poczucie własnej godności, stawianie sobie ambitnych celów i dążenie do ich realizacji – to właśnie jest ambicja. Zatem nic w tym złego, że ktoś jest ambitny, a w przypadku świadomego samorozwoju to nieodzowne.
Obserwacja:
Pierwsze symptomy ambicji występują u małego dziecka jako czynnik sprzyjający rozwojowi woli i samodzielności. Ambicja krystalizuje się w okresie dojrzewania. Jej brak skutkuje brakiem wiary we własne możliwości, a co za tym idzie niskim poczuciem własnej wartości. Dosyć często klasyfikowana jest jako instynkt, bo jest dosyć powszechnym zjawiskiem u ludzi. Zaspokojeniu ambicji towarzyszy często przyjemność, satysfakcja i zadowolenie z siebie oraz poczucie siły i własnej wartości. Brak prowadzi na manowce i życiowe i społeczne.
Rozważania:
W psychologii to cecha charakteru polegająca na silnym poczuciu własnej godności, jawiąca się stawianiem sobie trudnych celów i ich konsekwentnej realizacji. Ambicja przynależy człowiekowi i jest ona przejawem złożonego sposobu myślenia, inteligencji i planowania długoterminowego, a w dalszym działaniu świadomości. Nie jest to jednak osiąganie celu za wszelką cenę, tzw. „po trupach do celu”. To ona implikuje działanie w imię własnego rozwoju, bądź realizacji własnych celów, ale powoduje podniesienie własnej wartości i samooceny, zatem służy rozwojowi nas wszystkich.
Wnioski:
Podstawą są nasze marzenia, które napędzają nasze działanie. Można by rzec, że to zrealizowane marzenia. Wizja zamienia się w plan działania, a ten zmierza do realizacji, spełnienie jest sukcesem, który bezpośrednio wpływa na naszą osobowość. Ale też nie można pozwolić aby ambicje przesłoniły świat w którym żyjemy i jego realia. Natomiast pewnym jest, że gdy jesteśmy ambitni i działamy ze zdwojonym wysiłkiem, w celu ich realizacji, nasz świat staje się lepszy i szczęśliwszy, gdyż my sami jesteśmy zadowoleni z sukcesu, chociażby najmniejszego.
PS. W wieku sześciu lat chciałem zostać kucharką. Kiedy miałem siedem? Napoleonem. Odtąd moja ambicja nie przestawała rosnąć, podobnie jak moja mania wielkości. Gdy miałem lat piętnaście, chciałem być Dalim i zostałem nim. – Salvador Dalí
pobrane z DZIENNIK WAREZA
